Co to jest szczęście:
szczęście to stan emocjonalny szczęśliwego człowieka ; jest to uczucie dobrego samopoczucia i spełnienia, którego doświadczamy, gdy osiągamy nasze cele, pragnienia i zamierzenia; jest to trwała chwila zadowolenia, w której nie ma żadnych naglących potrzeb, żadnych dręczących cierpień.
Szczęście jest subiektywnym i względnym stanem. Jako takie, nie ma obiektywnych wymagań, aby być szczęśliwym: nie ma dwóch ludzi, którzy muszą być szczęśliwi z tych samych powodów lub w tych samych warunkach i okolicznościach.
W teorii poczucie samorealizacji i spełnienie naszych pragnień i aspiracji są ważnymi aspektami poczucia szczęścia.
Jednak, aby być szczęśliwym czasami nie jest konieczny żaden warunek wstępny i dlatego są ludzie, którzy są zawsze szczęśliwi i czują się swobodnie z życiem i z tym, co zostało im dane w łasce, oraz ludzie, którzy pomimo posiadania wszystkich warunków, aby być dobrym, czują się głęboko nieszczęśliwi.
Powiązane znaczenia:
Proszę zobaczyć również 15 zwrotów definiujących szczęście.
Nieszczęście , z drugiej strony, występuje wtedy, gdy napotykamy na frustracje przy próbie osiągnięcia naszych celów, spełnienia naszych pragnień lub osiągnięcia naszych celów. W tym sensie wskazane jest, aby utrzymać stan równowagi sprzyjający szczęściu, to karmić pozytywne myśli i za wszelką cenę unikać popadania w pesymizm.
Etymologicznie , słowo szczęście pochodzi od łacińskiego felicĭtas , felicitātis , który z kolei wywodzi się od felix , felīcis , co oznacza 'płodny', 'owocny'.
Szczęście w psychologii
Dla psychologii szczęście jest pozytywnym stanem emocjonalnym, który osiągają jednostki, gdy zaspokoiły swoje pragnienia i zrealizowały cele.
Szczęście, jako takie, jest mierzone zdolnością każdego człowieka do rozwiązywania różnych aspektów, które składają się na jego codzienne życie. W tym sensie ludzie, którzy mają te aspekty uwzględnione, powinni być szczęśliwsi, czuć się samorealizowani i spełnieni.
Jednak dla Sigmunda Freuda szczęście jest czymś utopijnym, ponieważ uważa on, że aby było ono możliwe, nie może zależeć od realnego świata, w którym jednostki są stale narażone na nieprzyjemne doświadczenia, takie jak porażka i frustracja, i w tym sensie twierdzi, że najwięcej, do czego człowiek może dążyć, to szczęście częściowe.
Patrz również Samorealizacja.
Szczęście w filozofii
Dla Arystotelesa szczęście było związane z równowagą i harmonią, i było osiągane poprzez działania mające na celu samorealizację.
Epikur , z drugiej strony, wskazywał, że szczęście oznacza zaspokojenie pragnień i przyjemności.Stoicy uważali natomiast, że szczęście osiąga się poprzez opanowanie namiętności i rezygnację z wygód, które uniemożliwiają akceptację danej egzystencji. Podczas gdy dla Leibniza , obrońcy tezy racjonalistycznej, szczęście jest adekwatnością ludzkiej woli do rzeczywistości.
Z drugiej strony chińscy filozofowie, jak Lao Tzu , zwracali uwagę na to, że szczęście można osiągnąć mając za wzór naturę. Podczas gdy Konfucjusz był zdania, że szczęście pochodzi z harmonii między ludźmi.
Szczęście w religii
Religie teistyczne są zgodne co do tego, że szczęście jest stanem spokoju, który osiąga się tylko w komunii z Bogiem . Buddyści natomiast twierdzą, że szczęście można osiągnąć tylko poprzez wyzwolenie od cierpienia i przezwyciężenie pożądania, co osiąga się poprzez trening mentalny.
