Co to jest Elegia:
Elegia jest utworem poetyckim, w którym wyraża się lament i smutek z powodu śmierci miłości lub ukochanej osoby, utraty złudzenia lub z powodu przeżycia innej nieszczęśliwej sytuacji.
Słowo elegia wywodzi się z greckiego élegos , nazwą, którą określano pieśń żałobną.
Jest to gatunek liryczny, który stara się wyrazić poprzez słowa zwięzłość życia , przypomnieć to, co zostało utracone i nadać temu nową formę z pamięci, czyli poczucie istnienia poza utratą lub zniknięciem.
Grecka elegia i łacińska elegia
Od czasów starożytnych zachowała się kompozycja elegii. W literaturze greckiej elegia składała się z dwuwierszowego wiersza stroficznego, heksametru i pentametru, znanego jako dystych elegijny , właściwego metryce grecko-łacińskiej i zazwyczaj stosowanego w tradycji ustnej.
Powiązane znaczenia:
Elegia była szeroko rozpowszechnionym gatunkiem lirycznym, w którego początkach była przedstawiana poprzez pieśń i towarzyszyła jej melodia fletu.
Greccy poeci, oprócz eksponowania śmierci jako głównego tematu, komponowali również wiersze na szersze tematy, takie jak m.in. katastrofa, porażki, miłość, upływ czasu, nostalgia.
Głównymi twórcami elegii byli między innymi greccy poeci: Solon, Tirtaeus, Callinus, Theognis, Mimnermus, Xenophanes, Sermonides. Poeci ci zajmowali się przede wszystkim tematyką żałobną, wojenną i innymi tematami lamentu lub żałoby.
Z drugiej strony, w liryce łacińskiej poeci zajmowali się w elegii tematami wykraczającymi poza śmierć, przede wszystkim tragiczną miłością. Do łacińskich poetów, którzy wyróżniają się swoimi elegiami należą Enniusz, Tibullus, Propercjusz i Owidiusz.
elegia hispanoamerykańska
Później, podczas renesansu, elegia rozwinęła się wśród hiszpańskojęzycznych poetów, ale z mniej żałobnym lub żałobnym sensem .
Wynikało to z tego, że elegia, która dotarła do Hiszpanii była w tradycji łacińskiej, stąd jej tendencja była bardziej w kierunku tematów miłosnych.
Jednak elegia po hiszpańsku musiała być dostosowana do tego języka , dlatego nie mogła kontynuować z właściwym stylem elegii dystychu.
Do latynoskich poetów, którzy wyróżniają się swoimi elegiami, należą między innymi Jorge Manrique, Federico García Lorca, Octavio Paz, Pablo Neruda, Miguel Hernández, Miguel de Unamuno.
Przykład:
O śmierci syna (Miguel de Unamuno)
Obejmij mnie, moje dobro, on umarł
owoc miłości;
obejmij mnie, pożądanie jest pod osłoną
w bruździe bólu.
Na kości tego utraconego dobra,
która poszła na całość,
kołyska będzie się toczyć od dobrze urodzonych,
tego, który ma nadejść.
Patrz również Poezja liryczna.
