Co to jest tragedia grecka?
Tragedia grecka to gatunek dramatyczny powstały w starożytnej Grecji, którego fabuły obracają się wokół fatum losu naznaczonego przez bogów. W tym sensie narodziła się ona z ręki klasycznej mitologii.
Według Poetyki Arystotelesa tragedia grecka opiera się na dwóch zasadach sztuki dramatycznej: mimesis i katharsis. Mimesis odnosi się do naśladowania natury, w tym przypadku do naśladowania szlachetnego działania. Katharsis odnosi się do osobistego oczyszczenia.
Cechy charakterystyczne tragedii greckiej
Starożytne maski do przedstawiania greckiej tragedii.
Do głównych cech greckiej tragedii możemy zaliczyć te, które odnoszą się do jej funkcji, struktury, postaci i tematów.
Funkcja dramatyczna
Grecka tragedia ma na celu poruszenie strachu i współczucia, podstawowych elementów do osiągnięcia katharsis. Dlatego denouement zawsze wiąże się z upadkiem bohatera.
Tematy
Centralnym tematem greckiej tragedii jest fatalizm losu, którego zapowiedź wzbudza konflikt w bohaterach.
Charaktery
- Bohaterowie indywidualni : są to zazwyczaj postacie, które cieszą się uznaniem społecznym i dlatego są stawiane za wzór do naśladowania: bohaterowie, szlachta lub półbogowie.
- Chorus : rodzaj zbiorowej postaci, która działa jako dyrygent i sankcjonator opowieści za pomocą śpiewów. Zazwyczaj wyraża ona punkt widzenia poety.
Struktura zewnętrzna
Kiedy mówimy o strukturze zewnętrznej, mamy na myśli sposób, w jaki dyskurs jest zorganizowany i przedstawiony czytelnikowi lub widzowi, czyli widoczne rusztowanie. Ogólnie rzecz biorąc, grecka tragedia ma następującą strukturę:
-
(tixagag_4) Prolog : wyjaśnia tło fabuły.
- Párodos : to wejście chóru, które rozpoczyna rozwój akcji.
- Epizody : każdy z fragmentów dramatycznych, w którym odbywają się dialogi.
- Estásimos : odnosi się właściwie do pieśni chóru, przeznaczonych do prowadzenia refleksji publiczności, albo przez sankcjonowanie działań, albo przez wyjaśnienie zasad moralnych, politycznych, filozoficznych lub religijnych autora.
- Exodus : nawiązuje do zakończenia konfliktu, gdzie następuje wypełnienie wyroku lub kara. W tym chór interweniuje z końcową pieśnią.
Struktura wewnętrzna
Wewnętrzna struktura odnosi się do porządku, w którym historia jest pomyślana w ramach opowieści i który nadaje jej dramatyczne napięcie. Zgodnie z klasyczną koncepcją narracji, tragedia ma początek, środek i zakończenie.
- Początek : przedstawienie sytuacji.
- Węzeł : fakty klimatyczne.
- Denouement , podzielony na dwie części: peripeteia , czyli upadek bohatera z łaski, oraz anagnorisis , czyli moment, w którym bohater poprzez refleksję uświadamia sobie swój los.
Funkcja społeczna
Tragedia grecka spełniała w starożytności ważną funkcję: z jednej strony przedstawiała główne problemy epoki, z drugiej strony kształciła ludzi w zakresie wartości, którymi kierowało się społeczeństwo. To znaczy promować porządek i wypełnianie obowiązków.
Sposób reprezentacji
W czasach starożytnej Grecji cechy reprezentacji były inne niż dzisiaj. Zobaczmy.
- Przedstawienia były wystawiane w amfiteatrze.
- Do scenografii wykorzystano urządzenia mechaniczne, takie jak: periaktoi lub obracający się pryzmat; eccyclema , rodzaj toczącej się platformy i mechane , mechanizm krążkowy, który miał umożliwić wejście do bogów.
- Wszyscy aktorzy byli mężczyznami.
- Strój składał się z chiton lub długiej tuniki; krótkiej peleryny w jasnych kolorach; butów na podeszwie zwanych coturno i oncos , nakrycia głowy do użytku bohatera.
- Postaciom przypisano kolorowe, duże i wyraziste maski, dzięki którym aktor mógł reprezentować kilka postaci.
Mogą być Państwo również zainteresowani:
- Catarsis.
- Tragedia.
Pochodzenie tragedii greckiej
Uważa się, że tragedia mogła powstać w VI wieku p.n.e. Możliwe, że było to związane z rytuałami ofiarnymi dla rolnictwa i łowiectwa, w których składano w ofierze zwierzę, najczęściej kozę.
Istotnie, etymologiczne pochodzenie słowa tragedia, zapożyczonego z łacińskiego tragoedia , wydaje się wynikać z dwóch greckich terminów: trágos , oznaczającego „kozę”, i ádein , oznaczającego „śpiewać”. Z tego wynika jego zastosowanie jako pieśni bohaterskiej lub dramatu.
Uważa się również, że tragedia mogła mieć coś wspólnego z dithyrambami, rodzajem kompozycji poetyckiej wykonywanej podczas festiwali na cześć boga Dionizosa.
(tixagag_6) Autorzy i dzieła
Głównymi znanymi przedstawicielami tragedii greckiej byli Ajschylos, Sofokles i Eurypides.
Ajschylos (ok. 525 – ok. 455 p.n.e.)
Ajschylos jest uważany za pierwszego wielkiego greckiego dramatopisarza. Brał udział w zwycięstwie Greków nad Persami, za co jego dzieło Persowie , szybko przyniosło mu sławę. Napisał prawie sto tragedii, ale tylko kilka z nich się zachowało. Do nich możemy zaliczyć:
- Persowie
- The Supplicants
- Siedmiu przeciwko Tebom
- Trylogia Orestiada : Agamemnon ; Koeforach i Eumenidy
- Prometeusz w łańcuchach
Sofokles (496 – 406 p.n.e.)
Sofokles zdobył sławę po wygranej jako dramaturg przeciwko swojemu poprzednikowi, Ajschylosowi. Był płodnym autorem, zasłużonym dla licznych nagród i wyróżnień, bliskim przyjacielem Peryklesa. Dziś pozostało tylko siedem tytułów jego dzieł. Mianowicie:
- Antygona
- Oedipus Rex
- Electra
- Edyp w Kolonie
- Ajax
- The Trachynides
- Philoctetes
Eurypides (ok. 484 – 406 p.n.e.)
Eurypides uzupełnia triadę wielkich dramaturgów klasycznej Grecji. W przeciwieństwie do swoich poprzedników, nie zawsze skupiał swoją uwagę na mitycznych postaciach, lecz dał początek właściwie ludzkim dramatom. Wśród jego dzieł możemy wymienić następujące:
- Medea
- Kobiety trojańskie
- Andromacha
- Orestes
- The Bacchae
Patrz również:
- Literatura grecka.
- Mitologia
