Teza, antyteza i synteza: pojęcia i przykłady – Znaczenia
Co to jest teza, antyteza i synteza:
Teza, antyteza i synteza to 3elementy, które składają się na proces dialektyki , definiowany jako technika i logiczna metoda analizy lub odkrywania rzeczywistości. Znana jest również jako dialektyczna triada .
W filozofii te 3 elementy są częścią spiralnego procesu, w którym rzeczywistość jest pojmowana, ujętego w logiczną metodę dialektyki, w tym przypadku nazywaną dialektyką heglowską , która później posłuży jako podstawa dla badań Karola Marksa (1818-1883) i Fryderyka Engelsa (1820-1895).
W idealistycznej teorii filozoficznej Niemca Georga Wilhelma Friedricha Hegla (1770-1831) teza, antyteza i synteza są 3 fazami procesu ewolucyjnego ludzkiego ducha, który powtarza się poprzez poszukiwanie prawdy .
W tym sensie Hegel twierdzi, że wszelka ludzka rzeczywistość (myśl, wiedza, historia, ewolucja, stosunki władzy, systemy polityczne) powstaje w pierwszym rzędzie z tezy, która prowokuje sprzeczność zwaną antytezą i w końcu powstaje synteza, zwana przezwyciężeniem tej sprzeczności, generująca znowu inną tezę, która utrwala ten proces.
Georg Wilhelm Friedrich Hegel definiuje się przez filozoficzny idealizm pod wpływem Immanuela Kanta (1724-1804) . W sposób ogólny oznacza to, że stawia on ducha ponad materią, to znaczy, że to świadomość podmiotu definiuje to, co rzeczywiste, dlatego też podmiot odgrywa aktywną rolę w każdym akcie poznawczym.
W ten sposób dialektyka Hegla jest częścią filozofii ducha, która nieuchronnie poszukuje nieskończoności, prawdy, która sama w sobie zawiera również to, co skończone. W tym poszukiwaniu poprzez dialektykę Heglowską, sprzeczność staje się motorem systemu logicznego składającego się z 3 faz: tezy, antytezy i syntezy.
Pierwsza faza, teza , jest afirmacją dla rozwoju wiedzy i działania (duch subiektywny);
Następną fazą jest antyteza , krytyka lub zaprzeczenie poprzedniej (obiektywny duch);
Trzecią fazą jest synteza wytworzona przez krytykę antytezy. Jest to proces przezwyciężania sprzeczności (duch absolutny).
W dialektyce Hegla, oprócz idealizmu Kanta, do analizy przedstawionej rzeczywistości włączone są takie elementy jak historyczność i postęp.
Teza
Teza jest definiowana jako afirmatywna faza procesu dialektycznego lub również uważana za stan pierwotny. Jako przykład tezy możemy podać m.in. posłuszeństwo dzieci wobec rodziców, podporządkowanie pracowników pracodawcy, wyzysk państwa wobec obywateli, narzucanie wiernym moralności religijnej.
Teza jest uznawana za prawdziwą, dopóki nie pojawi się antyteza, która jej zaprzeczy. W heglowskiej dialektyce teza jest promowana przez subiektywnego ducha, motywowanego rozwojem wiedzy i działania, zazwyczaj poprzez świadomość, samoświadomość i rozum.
Antyteza
Kiedy pierwotna teza lub stan zostaje skonfrontowany ze swoim zaprzeczeniem, mamy do czynienia z fazą antytezy. Zgodnie z logiką poprzednich przykładów, ich antytezami byłyby: bunt dzieci przeciwko rodzicom, żądanie praw przez robotników, powszechne niezadowolenie przeciwko systemowi rządowemu i kwestionowanie moralności narzuconej przez kościół.
Antyteza zaprzecza tezie, sprawiając, że stan pierwotny staje się jej zaprzeczeniem. W dialektyce Hegla negacja jest motorem, który utrzymuje proces w ruchu.
Antyteza jest promowana przez obiektywnego ducha, motywowanego przez realizację ducha w świecie. Przejawia się to ogólnie poprzez prawo, moralność i etykę.
(tixagag_7) Synteza
Synteza jest procesem przezwyciężania sprzeczności antytez. W tym sensie odpowiada to negacji negacji, czyli afirmacji nowej tezy.
Synteza wynika z harmonizacji między tezą i antytezą dokonanej przez ducha absolutnego, zdefiniowanego jako ten, który jest zjednoczony z kulturą swojego stanu, ogólnie wyrażoną poprzez sztukę, religię i filozofię.
