Znaczenie Dialektyka (Co to jest, pojęcie i definicja) – Znaczenia

Co to jest dialektyka:

Dialektyka jest techniką, która próbuje odkryć prawdę poprzez skonfrontowanie ze sobą przeciwstawnych argumentów. Słowo dialektyka wywodzi się z greckiego dialektiké .

.

Dialektyka jest sztuką przekonywania, dyskutowania i argumentowania różnych idei.

W dyskursie dialektyka polega na przedstawieniu głównej idei lub koncepcji, zwanej tezą, której przeciwstawia się inne argumenty i idee, zwane antytezami. Teraz, aby rozwiązać tę opozycję pojęć, powstaje synteza, która jest przedstawiana jako nowy sposób rozumienia tematu.

Dialektyka znana jest również jako sposób filozofowania. Jego koncepcja była przez lata dyskutowana przez różnych filozofów, takich jak Sokrates, Platon, Arystoteles, Hegel, Marks i inni. Jednak to Platon był pionierem dialektyki, stosując ją w swoich dialogach jako metodę dochodzenia do prawdy.

Jednak dialektyka może być również postrzegana w pejoratywnym znaczeniu, ponieważ przesadnie wykorzystuje subtelności.

Z drugiej strony termin dialektyka jest używany jako przymiotnik dla określenia osoby, która wyznaje dialektykę.

Dialektyka w filozofii

Dialektyka, jako system filozoficzny, zajmuje się rozumowaniem i jego prawami, formami i sposobami wyrażania .

Jak już powiedziano, Platon jako pierwszy użył i wskazał dialektykę jako technikę i metodę odpowiedzi, ponieważ dzięki niej można dojść do prawdy.

Hegel ze swojej strony pojmuje dialektykę jako stały i ciągły proces dochodzenia do prawdy, wychodząc od pierwszego postulatu (teza), który następnie zostanie obalony (antyteza), aby dojść do nowej idei lub wyniku (synteza), który doprowadzi ponownie do tezy i tak dalej, zawsze w celu poszukiwania dokładnej odpowiedzi na dyskutowany temat.

Patrz też: Teza, antyteza i synteza.

Dla Arystotelesa dialektyka jest procesem racjonalnym, związanym z logiką, który jest rozwijany przez jednostkę w ramach umiejętności niezbędnych do argumentowania.

W tym sensie Kant wspierał teorię Arystotelesa, który uważał dialektykę za logikę pozorów, opartą na subiektywnych zasadach.

Materializm dialektyczny

Materializm dialektyczny jest wynikiem uzgodnień pomiędzy prądami filozoficznymi zaproponowanymi przez Friedricha Engelsa (1820-1895) i Karola Marksa (1818-1883), w których materia jest definiowana jako istota rzeczywistości, konkretna lub abstrakcyjna, która jest niezależna od powstającej po niej świadomości.

Z drugiej strony materializm dialektyczny leży u podstaw teorii komunizmu i jako nauka filozoficzna przeciwstawia się filozoficznemu idealizmowi zaproponowanemu przez Hegla.

Dialektyka erystyczna

Przede wszystkim należy wyjaśnić termin erystyka dla lepszego zrozumienia tematu. Jako erystyka rozumiana jest jako rodzaje argumentacji, które są używane do pomyślnego zakończenia dyskusji lub debaty .

Dla filozofa Schopenhauera poprzez logikę dochodzi się do prawdy, ale erystyka pozostawia na boku obiektywną prawdę, której aspekt jest bardziej istotny, ponieważ ważne jest tylko zwycięstwo bez względu na to, czy podstawy są prawdziwe czy fałszywe.

Dialektyka erystyczna to określenie niedokończonego dzieła Schopenhauera, opublikowanego w 1831 roku przez jego przyjaciela, filozofa Juliusa Frauenstädta, znanego jako Sztuka posiadania racji lub Jak wygrać debatę nie mając racji , w którym wskazuje on 38 strategii, aby wygrać spór niezależnie od tego, czy ma się rację, czy nie.

Logika dialektyczna

Logika dialektyczna została zaproponowana przez Hegla, jednak część jej założeń została już opracowana przez Arystotelesa i Heraklita.

Logika dialektyczna koncentruje się na rozwoju idei i na inteligencji, z jaką reaguje się na sprzeczność dialektyki. W ten sposób powstaje mediacja pomiędzy czystą logiką a dialektyczną analizą sprzeczności.