Znaczenie Epikureizm (Co to jest Epikureizm, Pojęcie i Definicja) – Znaczenia

Co to jest epikureizm:

Jak epikureizmem nazywa się system filozoficzny założony przez Epikura , który miał na celu dążenie do szczęścia z równowagi przyjemności i eliminację lęków spowodowanych przez takie idee jak los, bogowie lub śmierć. Uważa się go za gałąź hedonizmu .

Według epikurejczyków zasada ludzkiej egzystencji leży w dobrobycie ciała i umysłu, do czego jednostka powinna stosować ataraksję, która była niczym innym jak doskonałą równowagą między nimi.

Epikur , jej twórca, urodził się w Atenach w IV wieku p.n.e. Przypisuje mu się, że rozwinął etykę przyjemności , która głosiła, że celem szczęśliwego życia jest brak bólu fizycznego i moralnego. W tym sensie wskazał, że obecność przyjemności świadczy o braku bólu, jak również o wszelkiego rodzaju dolegliwościach, czy to fizycznych, jak głód lub napięcie seksualne, czy też psychicznych, jak nuda lub apatia.

Uważał on również, że przyjemności nie powinny ograniczać się do ciała, lecz powinny obejmować również umysł, ponieważ te pierwsze, choć ważne dla zaspokojenia, są krótkotrwałe, podczas gdy przyjemności duszy są długotrwałe i pomagają złagodzić bóle ciała. W tym sensie proponował on poszukiwanie świadomej równowagi pomiędzy tymi dwoma.

Dla Epikura zarówno przyjemności jak i cierpienia były spowodowane przez zaspokojenie lub przeszkodę w zaspokojeniu apetytów, które według niego mogą być trojakiego rodzaju: naturalne i konieczne , takie jak jedzenie lub spanie; naturalne, ale niekonieczne , takie jak cielesne zadowolenie lub dobra rozmowa; nienaturalne i niepotrzebne , takie jak pragnienie władzy lub sławy; oraz nienaturalne, ale konieczne , takie jak ubranie lub pieniądze.

Wyznawcy epikureizmu byli znani jako epikurejczycy . Epikurejczycy mieli unikać bólu i niepokoju, jak również nadmiernych luksusów i wygód, aby prowadzić harmonijne życie i cieszyć się spokojem. Chociaż prowadzili życie odizolowane od świata, nie zrezygnowali całkowicie z towarzystwa, ale byli wielkimi zwolennikami przyjaźni, ponieważ wierzyli, że generuje ona wzbogacającą wymianę idei i myśli.