Czym są cnoty teologiczne:
W chrześcijaństwie cnotami teologicznymi nazywa się zespół wartości i postaw, które umożliwiają człowiekowi zbliżenie się do Boga i nawiązanie z nim relacji. Przestrzeganie cnót teologicznych zachęca do praktykowania cnót kardynalnych , tak więc uzupełniają się one wzajemnie.
Opiera się to na Drugim Liście Apostoła Piotra: „Przez nie [Bóg] dał nam większe i cenniejsze obietnice, abyśmy przez nie mieli udział w boskiej naturze” (2 Piotra 1:4).
Z punktu widzenia teologii chrześcijańskiej, cnoty teologiczne są inspirowane w rozumieniu człowieka przez Ducha Świętego, który umożliwia ludziom działanie jako „dzieci Boże”.
Cnoty teologiczne zostały podsumowane przez św. Pawła w I Liście do Koryntian: „Jednym słowem, teraz są trzy rzeczy: wiara , nadzieja i miłość , ale największa ze wszystkich jest miłość” (1 Koryntian 13:13).
Byłyby to jedne z pierwszych teologicznych sformułowań na temat założycielskiego i ożywiającego charakteru cnót teologicznych w chrześcijańskim doświadczeniu.
Patrz również Cnoty kardynalne.
Wiara
Wiara to wiara w Boga i ufność w jego objawienie. Zakłada to zatem duchową otwartość konieczną do tego, aby móc rozpoznać przejawy Boga w codziennym życiu i we wspólnocie wierzących, czyli w Kościele.
Katechizm Kościoła Katolickiego definiuje wiarę jako „cnotę teologiczną, przez którą wierzymy w Boga i w to wszystko, co On nam powiedział i objawił” (artykuł 1814).
Jako akt zaufania do prawdy objawionej, wiara zachęca nas do konkretnego działania według duchowych zasad zainspirowanych przez Boga i motywuje nas do otwartego wyznawania jej, czyli do dawania świadectwa i rozpowszechniania.
Patrz również Wiara.
Nadzieja
Wiara zaszczepia nadzieję. Nadzieja to ufne oczekiwanie na spełnienie się pewnego horyzontu, który w przypadku teologii chrześcijańskiej odnosi się do spełnienia obietnic Jezusa: królestwa niebieskiego i życia wiecznego, według których chrześcijanin postępuje duchowo.
W Katechizmie Kościoła Katolickiego stwierdza się, że nadzieja „odpowiada tęsknocie za szczęściem, którą Bóg umieścił w sercu każdego człowieka” (artykuł 1818).
Nadzieja, ożywiona wiarą, pozwala człowiekowi zaangażować się w zmiany konieczne do budowania panowania Boga, jak również znaleźć sens w pracy, siłę do pokonywania trudności i cierpliwość do czekania.
Patrz również Nadzieja.
Dobroczynność
Charity (miłość) jest centrum chrześcijańskiego serca. W niej wiara i nadzieja są w pełni wyrażone i dlatego porządkuje ona i artykułuje wszystkie cnoty.
Dobroczynność (miłość) jest definiowana jako cnota, która uzdalnia ludzi do miłowania Boga ponad wszystko i w imię tej więzi do miłowania bliźniego jak siebie samego. Jego owocami są radość, pokój i miłosierdzie.
Odpowiada to podstawowemu przykazaniu, które Jezus przekazuje swoim apostołom: „Daję wam nowe przykazanie: miłujcie się wzajemnie. Tak jak Ja was umiłowałem, tak i wy powinniście się wzajemnie miłować” (Jan 13:34).
Dla apostoła św. Pawła miłość jest najważniejszą z cnót teologalnych, jak to widać w następującym wersecie: „Choćbym rozdał wszystkie moje dobra, aby nakarmić ubogich, a ciało moje oddał na spalenie, jeśli nie mam miłości, nic mi to nie pomoże” (1 Kor 13:3).
Patrz również:
- Dobroczynność.
- Miłosierdzie.
