Znaczenie Dekolonizacja (Co to jest Dekolonizacja, Pojęcie i Definicja) – Znaczenia

Czym jest dekolonizacja:

Dekolonizacja oznacza proces politycznej, gospodarczej, społecznej i kulturalnej niezależności narodu, który został zdominowany przez obcy rząd.

Pierwotnie termin ten pojawił się po zakończeniu II wojny światowej, kiedy to nowo powstała Organizacja Narodów Zjednoczonych (ONZ) wspierała procesy niepodległościowe około 80 niesamorządnych narodów, obecnych głównie w Azji i Afryce, które żyły jeszcze pod panowaniem obcych kolonizatorów, prawie wszystkich europejskich, choć nie tylko.

Formy dekolonizacji

Dekolonizacja jako proces historyczny była praktykowana poprzez różne strategie. Mianowicie:

• Niepodległość : polega na wycofaniu się dominatora z danego terytorium i całkowitym oddaniu władzy tubylcom. Zwykle osiąga się to za pomocą walki zbrojnej.
• Wolne stowarzyszenie ( Commonwealth ): mocarstwo i kolonia zgadzają się na stowarzyszenie tej drugiej z tą pierwszą, w zamian za uznanie praw obywatelskich i prawa do samorządu. Wiąże się to z przyjęciem pewnej odpowiedzialności państwa większościowego nad byłą kolonią.
• Integracja z państwem lub jednostką administracyjną : Tak jak w poprzednim przypadku, chodzi o wynegocjowane wyjście. Skolonizowany naród dobrowolnie zgadza się na włączenie do państwa lub jednostki administracyjnej, pod względem równych praw obywatelskich.

Neokolonializm i dekolonizacja

Termin dekolonizacja jest obecnie stosowany również w odniesieniu do procesów transformacji kolonialistycznego lub „skolonizowanego” wyobrażenia społecznego, charakteryzującego się powielaniem rasistowskich i endo-rasistowskich dyskursów, legitymizacją dychotomii „centrum-peryferie”, europocentryzmem, zależnością ekonomiczną i subalternatywnością jako perspektywą.

Dzieje się tak dlatego, że wiele z byłych europejskich lub zachodnich kolonii, mimo posiadania politycznej autonomii, nadal podlega pośrednim formom kontroli przez obce mocarstwa. Proces ten nazywany jest neokolonializmem .

Stres ekonomiczny w krajach dotkniętych kolonializmem i neokolonializmem powoduje znaczny procent migracji do tego, co migranci postrzegają jako mocarstwa lub „metropolie”. Migracja często generuje procesy dyskryminacji ze względu na pochodzenie etniczne lub kulturowe.

Patrz również:

• Kolonizacja.
• Kolonializm.
• Neokolonializm.

Przyczyny dekolonizacji

Do przyczyn dekolonizacji można zaliczyć czynniki wewnętrzne i czynniki zewnętrzne. Wśród czynników wewnętrznych możemy wymienić następujące:

Eksplozja demograficzna, a wraz z nią rozrost miasta;

Ekspansja nowych ideologii, takich jak demokracja.

Do czynników zewnętrznych należą:

• Wpływ II wojny światowej;

Działanie międzynarodowych organów na rzecz dekolonizacji, takich jak ONZ;

Ogłoszenie Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka w 1947 roku, która uznała prawo narodów do samostanowienia;

Wpływ zimnej wojny;

Wpływ konferencji w Bandungu, konferencji, która odbyła się w 1955 roku w Indonezji, gdzie uczestniczące narody okazały solidarność z narodami nierządzącymi się samodzielnie i wezwały Europę do zaangażowania się w dekolonizację;

Wpływ konferencji w Bandungu, konferencji, która odbyła się w 1955 roku w Indonezji, gdzie uczestniczące narody okazały solidarność z narodami nierządzącymi się samodzielnie i wezwały Europę do zaangażowania się w dekolonizację.

• Wpływ religii, które opowiadały się za niepodległością. Tak jest np. w przypadku Kościoła katolickiego poprzez encykliki Pacem in terris Jana XXIII (1963) i Populorum Progressio Pawła VI (1967).

Patrz również

• II wojna światowa.
• ONZ.
• Zimna wojna.

Dekolonizacja Azji i Afryki

Podczas gdy dekolonizacja obu Ameryk miała miejsce od końca XVIII wieku (Haiti i Stany Zjednoczone) do XIX wieku poprzez wojny o niepodległość, Azja i Afryka przeszły inne procesy.

Na początku XX wieku w Europie utrwalił się model przemysłowy i kapitalistyczny, który znajdował się w fazie ekspansji. Po pierwszej wojnie światowej Europa podzieliła się dominacją niektórych regionów, które zostały dodane do tych, które już posiadała. To wytworzyło nierówne stosunki władzy w świecie.

Egipt został wprawdzie zdekolonizowany w 1922 roku, ale energiczny proces dekolonizacji w Azji i Afryce rozpoczął się po II wojnie światowej. Jednak w każdym kraju proces ten był inny. Niektóre sprawy udało się wynegocjować, podczas gdy inne musiały być rozwiązane przemocą lub wywołały napięcia społeczne dla obywateli o takiej skali, co doprowadziło do postdekolonizacyjnych konfliktów społecznych.

Azja była pierwszym regionem, który uzyskał niepodległość, a więc stanowiła pierwszą fazę procesu. Pierwszymi były Indie i Pakistan, które uzyskały niepodległość odpowiednio w 1945 i 1947 roku. Po nich nastąpił Liban, Irak, Syria i Indochiny.

Druga faza dotyczyłaby Afryki Północnej. W latach 50-tych niepodległość uzyskały m.in. Libia (1951), Tunezja (1956), Maroko (1956), Ghana (1957), Algieria (1962), Angola i Mozambik (1975).

Wraz z latami sześćdziesiątymi i siedemdziesiątymi w nowej fazie dekolonizacji wyzwoliły się takie kraje jak Nigeria (1960), Sierra Leone (1961), Tanganika (1961), Uganda 1962, Kenia (1963), Uganda, Tanzania, Zambia i Malawi.

Ostatnia faza dekolonizacji obejmowała lata 1975 do 1995, dotyczyła kontynentu Oceanii i obszaru Karaibów.

Patrz również Niepodległość.