Czym jest personifikacja:
Personifikacja to przypisywanie życia, działań lub cech właściwych istocie racjonalnej istotom irracjonalnym lub rzeczom nieożywionym, bezcielesnym lub abstrakcyjnym . Z drugiej strony, personifikacja to przedstawienie w osobie lub przedstawienie w sobie opinii, systemu itp. , np. Luter personifikuje reformację.
Jako środek wyrazu, personifikacja, znana jako prozopopeja , jest figurą literacką, która jest traktowana jako rodzaj metafory, która polega na przypisaniu cech właściwych człowiekowi zwierzętom lub rzeczom , na przykład: podczas gdy dzieci się bawiły, drzewa się uśmiechały, „nocny wiatr obraca się na niebie i śpiewa” Pablo Neruda, gwiazdy płakały na widok pustych ulic, samochód narzekał na swoją starość itd.
Personifikacja, obejmuje również pojęcia abstrakcyjne , takie jak: „objęła go śmierć i wlokła go” i, czasami bezcielesna lub abstrakcyjna rzecz może być ukryta, dopóki znaczenie tekstu literackiego nie zostanie rozszyfrowane, ten punkt można zaobserwować w wierszu: „Przyszła, pierwsza, czysta” Juana Ramóna Jiméneza, dopiero pod koniec wiersza czytelnik zrozumiał, że osoba, o której mowa w piśmie, to „poezja”: „ubrana w niewinność”. A ja kochałem ją jak dziecko. I zdjęła szatę, i ukazała się naga cała, O namiętności mego życia, naga poezjo, moja na zawsze!”
Personifikacja to figura literacka, która jest powszechnie stosowana w literaturze dziecięcej, pojawia się w licznych legendach i bajkach, aby wspierać wyobraźnię, rozumowanie i w ten sposób zrozumieć różne aspekty życia i świata, w którym żyjemy. Również personifikacja jest powiązana jako jedna z gałęzi science fiction, w której przypisanie gestów, umiejętności istotom nieożywionym pozwala widzowi obserwować fantastyczną przygodę, ten punkt obserwujemy w komiksach, filmach takich jak: „Alicja w Krainie Czarów”, „Piękna i Bestia”, „Tramp i Włóczęga”, między innymi.
Patrz również Postacie literackie.
Przykłady personifikacji
- Natura jest mądra.
- Wiatr jęczy z powodu swojej samotności.
- „Na początku królik okazał trochę nieufności, ale jak tylko zauważył, że małe dzieci zbliżają się, aby przynieść mu jedzenie, wystawił ręce po liście kapusty i nawet zjadł je przed nimi. Jego boki już nie drżały, gdy dzieci go chwytały, a on lubił przykucnąć na słońcu, w kącie, gdy Juan wyprowadzał go z jaskini, aby się przewietrzył.” Miguel Delibes, „The Rabbit”
- „Vetusta, najszlachetniejsze i najwierniejsze miasto, sąd w odległym stuleciu, trawiła gulasz i zgniły garnek, i odpoczywała wsłuchując się między snami w monotonny i znajomy szum dzwonu chóru, który odbijał się echem na szczycie smukłej wieży w Świętej Bazylice.” Leopoldo Alas, „Clarín”. La Regenta.
Telewizor krzyczał z bólu.
