Co to jest neoklasycyzm:
Neoklasycyzm jest ruchem literackim i artystycznym, który narodził się w Europie w XVIII wieku i był inspirowany wartościami i sztuką klasycznego lub grecko-rzymskiego antyku. Przejawiał się on w różnych dyscyplinach artystycznych, takich jak literatura, architektura, malarstwo, rzeźba i muzyka.
Słowo to składa się z przedrostka neo -, oznaczającego 'nowy' i przyrostka – ism , wskazującego na ruch lub doktrynę. We Francji neoklasycyzm jest znany po prostu jako klasycyzm .
Neoklasycyzm był estetycznym wyrazem oświecenia lub oświecenia , dlatego został bardzo dobrze przyjęty w wielu krajach amerykańskich, takich jak Stany Zjednoczone, które w wartościach politycznych tego ruchu znalazły inspirację do niepodległości.
Jego celem było stworzenie sztuki zaangażowanej w uniwersalne wartości, szczególnie racjonalizm (kult rozumu) i sekularyzację państwa, tak że początkowo neoklasycyzm postrzegał siebie jako ruch rewolucyjny.
Powiązane znaczenia:
Podobnie jak myśliciele oświeceniowi, artyści neoklasyczni rozumieli racjonalizm jako sztandar do walki z fanatyzmem, który wywołał ostatnie wojny religijne w Europie.
W tym sensie starożytność klasyczna była ponownie postrzegana jako wzór do naśladowania, ponieważ w tym czasie w historii narodziła się filozofia, nauka i demokracja.
To ponowne zainteresowanie grecko-rzymską przeszłością wynikało z niedawnych odkryć ruin Herculaneum i Pompei w 1738 i 1748 roku.
Tak więc, aby przeciwstawić się sztuce barokowej (sztuka reformacji i kontrreformacji), charakteryzującej się nadmierną dekoracyjnością ( horror vacui ), nadużywaniem zakrzywionej linii i otwartych form oraz stosowaniem wielu punktów zanikających, neoklasycyzm preferowałby porządek, proporcje i symetrię .
Jednak, gdy państwo świeckie zaczęło wykazywać cechy autorytarne i irracjonalne, a szczególnie gdy Francja (Napoleon) dążyła do rozszerzenia swojego panowania na resztę Europy, sztuka neoklasycyzmu doznała poważnej kompromitacji i została oceniona jako prozelityzm, zimna i bezduszna.W ten sposób pojawił się romantyzm, którego bezpośrednim precedensem był ruch Sturm und Drang pod koniec XVIII wieku.
Patrz również:
- Oświecenie.
- Starożytność.
- Barok.
Neoklasycyzm w malarstwie
Śmierć Marata , Jacques Louis-David, 1793
W malarstwie neoklasycznym rysunek i forma przeważały nad kolorem. Tematy historyczne i mitologiczne były głównie kultywowane, na ogół przy użyciu malarstwa olejnego, chociaż zdarzały się również malowidła freskowe.
Neoklasycyzm w rzeźbie
Kupidyn i Psyche , Antonio Canova, 1794
W rzeźbie neoklasycznej istniało upodobanie do białego marmuru. Rzeźbione figury przywoływały prostą estetykę, podkreślającą czystość linii i klasyczne piękno, z motywami mitologii grecko-rzymskiej i alegorycznymi wyrażeniami.
Neoklasycyzm w architekturze
Katedra św. Izaaka , Auguste de Montferrand, 1818-1858
Architektura neoklasyczna charakteryzowała się ratowaniem idei funkcjonalności i pragmatyzmu architektury klasycznego antyku (Grecja i Rzym).
W ten sposób struktury architektoniczne odzwierciedlają odrzucenie nadmiernej ornamentyki okresu, który ją poprzedzał, zwanego barokiem.
Podobnie mnożyły się budowle cywilne, takie jak pałace rządowe, parlamenty, muzea, akademie itd., ponieważ wszystkie rodzące się rządy od XVIII wieku dążyły do integracji z uniwersalnością nowoczesnych wartości reprezentowanych przez neoklasyczny racjonalizm.
Neoklasycyzm w literaturze
Literatura neoklasyczna skupia się głównie na filozofii, znana jest jako wielcy przedstawiciele oświecenia. Wśród nich wyróżniają się: Voltaire, Rousseau i Montesquieu.
Produkcja literacka tego okresu skłania się ku kultowi rozumu i odrzuceniu dogmatów religijnych. Charakteryzuje się przede wszystkim baśniami i sztukami teatralnymi, chociaż dużą popularnością cieszyła się również poezja neoklasyczna.
Możemy wyróżnić niektórych autorów neoklasycznych, takich jak na przykład hiszpański dramaturg Leandro Fernández de Moratin (1760-1828) z takimi dziełami jak, La comedia nueva z 1796 roku i El sí de las niñas: comedia en tres actos z 1805 roku.
Muzyka klasyczna i neoklasycyzm
Ruch muzyczny, który odpowiada okresowi neoklasycyzmu nazywany jest muzycznym klasycyzmem , a charakterystyczna dla niego muzyka nazywana jest muzyką klasyczną , chociaż termin ten jest często błędnie używany w odniesieniu do całej muzyki akademickiej.
Muzyczny klasycyzm rozwinął się w Europie między 1750 a 1820 rokiem. Jej największymi wyrazicielami byli Joseph Haydn, W.A. Mozart i Ludwig van Beethoven, który ostatecznie stał się postacią przejściową w kierunku muzycznego romantyzmu.
Z kolei muzyczny neoklasycyzm jest znany jako ruch w muzyce akademickiej, który powstał w XX wieku , między I a II wojną światową.
Do przedstawicieli muzyki neoklasycznej należą rosyjski kompozytor Igor Fiodorowicz Strawiński (1882-1971) ze swoim koncertem Święto wiosny z 1913 roku i niemiecki kompozytor Paul Hindemith (1895-1963) ze swoją symfonią Mathis der Maler z 1934 roku.
Patrz również muzyka klasyczna.
