Co to jest paradygmat kognitywny:
Paradygmat kognitywny jest definiowany jako zbiór teoretycznych zasad i programów badawczych dotyczących funkcjonowania umysłu w ogóle i nabywania wiedzy w szczególności .
Paradygmat kognitywny powstaje jako krytyka paradygmatu behawiorystycznego z uwzględnieniem historycznych zmian okresu powojennego w odniesieniu do zmian, które wejście technologii informacyjnej generuje w dziedzinie komunikacji i w konsekwencji w procesie wiedzy.
Znana również jako integralna część kognitywistyki, obejmuje zestaw teorii, które mają na celu zbadanie umysłowej reprezentacji procesów wiedzy w odniesieniu do uczenia się i ludzkiego zachowania w celu rozwiązywania problemów.
Powiązane znaczenia:
Jest on ujęty w ramy racjonalizmu, który uwzględnia rozum jako źródło wszelkiej wiedzy.
Kognitywizm jest rozwijany od początku XX wieku i koncentruje się głównie na edukacji i sensownym uczeniu się. Należy do dziedziny kognitywistyki, która opiera się na funkcjonalnej analogii między ludzkim umysłem a komputerowymi formami przetwarzania danych. Analogia jest funkcjonalna, ale nie strukturalna, ponieważ porównuje systemy przetwarzania informacji tego samego rodzaju za pomocą przetwarzania symboli.
Patrz również Analogia.
To podejście obejmuje wiedzę z lingwistyki, teorii informacji i informatyki, jak również inne powojenne paradygmaty, takie jak paradygmat socjokulturowy.
Patrz również paradygmat socjokulturowy.
W psychologii kognitywizm, lub też określany jako psychologia poznawcza, bada złożoność wyższych procesów uczenia się w odniesieniu do tworzenia pojęć i rozwiązywania problemów.
System poznawczy, czy to zwierzęcy, czy sztuczny, składa się z następujących elementów: receptory, system motoryczny i procesy poznawcze.
W tym sensie procesy poznawcze to te, które interpretują i identyfikują informacje wysyłane przez odbiorniki, sterują działaniami na wykonawcach, kierują dystrybucją zasobów poznawczych, takich jak pamięć działań i doświadczeń.
Patrz również Kognitywizm.
Paradygmat kognitywny w psychologii
Szwajcarski myśliciel Jean Piaget (1896-1980) wprowadza pojęcia akomodacji i asymilacji wiedzy poprzez motywacje wewnętrzne. W swojej teorii psychogenetycznej stwierdza, że genetyczna interpretacja dziecka jest jedyną drogą do zrozumienia inteligencji i jej logicznych operacji, dostarczając pojęć czasoprzestrzeni, percepcji, stałości i złudzeń geometrycznych.
Z kolei Piaget definiuje w swoim paradygmacie poznawczym cztery fazy w rozwoju konstrukcji wiedzy człowieka od niemowlęctwa do dorosłości.
Patrz również:
- Etapy rozwoju Piageta.
- Kognitywne i poznawcze.
Z drugiej strony amerykański psycholog Jerome Bruner (1915-2016) wprowadza w swojej teorii instruktażowej, że uczenie się polega na aktywnym przetwarzaniu informacji zgodnie z indywidualną organizacją tego. Definiuje on trzy modele mentalne: aktywizujący, ikoniczny i symboliczny.
Amerykański psycholog David Ausubel (1918-2008) w swojej teorii sensownego uczenia się postuluje koncepcję dydaktycznego nauczania w celu osiągnięcia uczenia się. Konfrontuje on pojęcia sensownego uczenia się i mechanicznego uczenia się.
Sensowne uczenie się wykorzystuje istniejące wcześniej informacje jednostki, aby połączyć się z własną strukturą poznawczą każdego uczącego się.
Z drugiej strony, mechaniczne uczenie się służy jako forma uzupełniająca lub symultaniczna, która włącza nową wiedzę w sposób powtarzalny lub rutynowo.
Terapia poznawczo-behawioralna (CBT) jest formą terapii, która obejmuje zasady i techniki teorii uczenia się. Podkreśla znaczenie procesów poznawczych w rozwoju, utrzymaniu i modyfikacji zachowania. Ten rodzaj terapii uczy jednostki, jak radzić sobie z trudnościami, aby uzyskać większą kontrolę nad własnym życiem.
Paradygmat kognitywny w edukacji
W psychopedagogice lub psychologii edukacyjnej paradygmat kognitywny ocenia kompetencje poznawcze, które uczeń posiada, aby uczyć się i rozwiązywać problemy.
Patrz również psychopedagogika.
W celu określenia kompetencji poznawczej uczącego się, aby stworzyć najbardziej odpowiednią strategię uczenia się i rozwiązywania problemów, należy ocenić następujące punkty:
- Podstawowe procesy uczenia się (procesy uwagi, percepcji, kodowania, pamięci i odzyskiwania informacji).
- Baza wiedzy (umiejętności, zdolności, pojęcia, wcześniejsza wiedza).
- Wiedza metakognitywna (wiedza z doświadczeń i osobistych procesów poznawczych).
Style poznawcze i atrybucje (sposoby uczenia się).
Wiedza strategiczna (poznane ogólne i specyficzne strategie).
Rodzaje nauczania paradygmatu kognitywnego
W tym celu psycholog David Ausubel definiuje dwa rodzaje uczenia się: powtarzanie lub uczenie się na pamięć (powierzchniowe lub mechaniczne przetwarzanie) jako fazę wstępną lub wzmacniającą, oraz uczenie się znaczące (głębokie przetwarzanie) jako sposób, w jaki nowe informacje są w sposób istotny przyswajane.
Patrz również Nauka.
Z kolei Ausbel definiuje podstawowe wymiary strategii nauczania lub metodologii nauczania w celu włączenia nowych informacji do już istniejącej u uczących się struktury poznawczej.
Nauka przez odbiór
Reception learning odnosi się w nauce maszynowej do uczenia się dużych ilości nowych informacji w gotowej formie, jak np. nauka nazw państw czy tabliczki mnożenia.
Nauka odkrywania
Discovery learning zawiera zasadę asymilacji, zdefiniowaną jako proces, w którym nowe informacje lub materiały są powiązane z istniejącą strukturą informacyjną.
Nauka przez odkrywanie jest uważana za naukę znaczącą, którą należy włączyć do początkowych etapów nauki. Treści odnoszą się do pojęć i zasad, których należy się nauczyć, np. procedur, postaw, norm i wartości.
