Co to jest paradygmat behawiorystyczny:
Paradygmat behawiorystyczny jest formalnym schematem organizacji, w którym zakłada się, że zachowanie organizmu można wyjaśnić poprzez różne przyczyny środowiskowe , bez konieczności uwzględniania wewnętrznych procesów psychicznych.
Warto pamiętać, że zgodnie z tą teorią zachowanie, zarówno u ludzi, jak i u zwierząt, jest obserwowalne, mierzalne i kwantyfikowalne.
Paradygmat behawiorystyczny pojawił się na początku XX wieku, szczególnie z teorią zaproponowaną i rozwiniętą przez Burrhusa Frederica Skinnera (1904-1989), zwolennika behawioryzmu w latach 40-tych i 60-tych.Ten nurt znany jest również jako eksperymentalna analiza zachowania.
Skinner opierał się na schematach bodziec-odpowiedź w obserwowalnych zachowaniach uwarunkowanych, pomijając procesy psychiczne.
Powiązane znaczenia:
Tym samym Skinner różni się od swoich poprzedników, którzy studiowali warunkowanie klasyczne i skupiali się na zachowaniach operacyjnych, czyli takich, które reagują dobrowolnie w różnych środowiskach.
W ten sposób Skinner wykorzystał metodę eksperymentalną, między innymi skrzynkę Skinnera, i ustalił, że istnieją dwa rodzaje zachowań, które są:
Zachowanie reakcyjne , które jest tym mimowolnym i odruchowym zachowaniem i reaguje na różne bodźce zarówno u ludzi jak i u zwierząt. Na przykład, wzdrygnięcie się, gdy niespodziewanie usłyszy się głośny, obcy hałas.
Zachowanie operacyjne , które odnosi się do wszystkiego, co robimy, co opiera się na serii bodźców, które wywołują reakcje. Na przykład chodzenie.
W tym sensie paradygmat behawiorystyczny opiera się na tym, że wiedza jest kopią lub kumulatywnym odzwierciedleniem rzeczywistości, którą podmiot, jako bierna jednostka, kopiuje. Istnieją więc bodźce, które wywołują taką samą reakcję u ludzi.
Dlatego paradygmat behawiorystyczny pozwala na dużą precyzję, po ciągłym ćwiczeniu i powtarzaniu eksperymentów, które polegają na zidentyfikowaniu końcowego zachowania jako odpowiedzi na bodziec.
Patrz również Behawioryzm.
Paradygmat behawiorystyczny w edukacji
Paradygmat behawiorystyczny w edukacji dąży do przekazywania wiedzy uczniom poprzez różne struktury, które wzmacniają informacje. To znaczy, że procesowi uczenia się towarzyszą różne bodźce i wzmocnienia, aby uzyskać pozytywną reakcję uczącego się.
Dlatego ten paradygmat opiera się na założeniu, że nauczyciel opracowuje plan celów i programów zachowań, które będą rozwijane w procesie nauczania i uczenia się, i które nie powinny być modyfikowane.
Podobnie, zgodnie z paradygmatem behawiorystycznym, uczeń jest biernym odbiorcą, którego uczenie się może być modyfikowane przez zewnętrzne bodźce , które znajdują się poza szkołą i które mogą wywoływać różne reakcje.
Z drugiej strony, paradygmat behawiorystyczny pozwolił nauczycielowi zaprowadzić porządek w klasie i utrzymać uwagę uczniów, przede wszystkim dlatego, że behawioryści szukają dobrego zachowania uczniów.
Paradygmat behawiorystyczny jest jednak w trakcie restrukturyzacji, wielu specjalistów uzupełnia go o inne aspekty.
Obecnie istnieje neobehawioryzm , który stara się interpretować tę teorię z nowych podejść, dla których uważa, że należy wzmacniać to, co pozytywne, nad tym, co negatywne i wykorzystywać wzmocnienie jako motywację, która pozwala uzyskać pożądaną reakcję. Wynika to z faktu, że procesy uczenia się wymagają wzmocnienia, aby zmodyfikować pożądane zachowania.
Cechy charakterystyczne paradygmatu behawiorystycznego
Poniżej przedstawiamy główne cechy, które definiują paradygmat behawiorystyczny.
- Najważniejsza jest reakcja, która powstaje po zadziałaniu bodźca.
- Wiedzę zdobywa się poprzez pasywne zachowanie pozbawione wiedzy lub intencji.
- Opiera się na tym, że zachowanie jest obserwowalne, mierzalne i kwantyfikowalne.
- Uczenie się generuje zmiany w zachowaniu.
(tixagag_4) Opiera się na metodzie eksperymentalnej i modelu bodziec-odpowiedź.
Opiera się na empirystycznym, pragmatycznym i ewolucyjnym nurcie filozoficznym.
