Co to jest sonet:
Sonet to utwór poetycki składający się z czternastu wierszy, zazwyczaj w rymie spółgłoskowym, podzielony na dwa kwatryny i dwa tercyny . Słowo jako takie pochodzi z włoskiego sonetto , a to wywodzi się z łacińskiego sonus , co oznacza 'dźwięk'.
Wiersze w klasycznym sonecie są zazwyczaj duże, zazwyczaj hendecasylabiczne (składają się z jedenastu sylab).
Struktura sonetu składa się z czterech strof, z których dwie pierwsze są quatrainami, a dwie ostatnie tercetami.
Rym w quatrains działa w następujący sposób: ABBA ABBA, czyli harmonizuje pierwszą linię z czwartą, a drugą z trzecią.
Na przykład:
Powiązane znaczenia:
Fragment „A Córdoba”, autor: Luis de Góngora
W tercetach rozmieszczenie rymów jest bardziej swobodne i można je łączyć na różne sposoby, najczęściej używane to CDE CDE, CDE DCE, CDE CED, CDC DCD, zgodnie z różnymi korespondencjami.
Na przykład:
Fragment „A Córdoba”, autor: Luis de Góngora
Z drugiej strony, treść sonetu jest zorganizowana, choć nie ściśle, w sposób początku, środka i końca.
W tym sensie pierwszy quatrain przedstawia temat, który zostanie rozwinięty w drugim.
Następnie pierwszy z tercetów odzwierciedla lub kojarzy idee lub uczucia z tematem sonetu, podczas gdy drugi go zamyka, albo poważną lub emocjonalną refleksją, albo dowcipnym lub nieoczekiwanym zwrotem, który nadaje sens kompozycji.
Sonet, jak każdy utwór poetycki lub literacki, porusza najróżniejsze tematy, które interesują ludzką duszę i intelekt. Tematy takie jak miłość i strata, życie i śmierć, jak również lżejsze sprawy, w tonie satyry lub humoru.
Historia sonetu
Sonet, o ile wiadomo, po raz pierwszy pojawił się we Włoszech w XIII wieku, gdzie został uprawiany najpierw przez Giacomo da Lentini, którego uważa się za twórcę tego typu kompozycji, a następnie rozprzestrzenił się na resztę Europy i świata.
We Włoszech kultywowali ją tacy mistrzowie literatury jak Dante Alighieri i Petrarka. W naszym języku pierwszym z jego kultywatorów był markiz Santillana, alias Inigo Lopez de Mendoza, ale także przez geniuszy kastylijskiej poezji jak Lope de Vega, Luis de Góngora, Francisco de Quevedo, Calderon de la Barca czy Sor Juana Ines de la Cruz.
W nowszych czasach byli również pisarze, którzy wykorzystywali sonet i odnawiali go lub zmieniali, jak Rubén Darío, który używał aleksandrynowych wersów w swoich wierszach, lub Pablo Neruda, który pisał sonety bez rymu.
Przykłady sonetów
Lope de Vega
Francisco de Quevedo
