Co to jest próżność:
Próżność jest synonimem zarozumiałości, pychy i arogancji . Jako takie słowo pochodzi od łacińskiego vanĭtas , vanitātis , co oznacza „cecha próżności”.
W tym sensie próżność może odnosić się do postawy tego, kto przecenia swoje własne zdolności, atrybuty i wiedzę i w konsekwencji rozwija tak przesadne wyobrażenie o sobie, że uważa się za lepszego od innych i często przechwala się i chełpi przed innymi. Dlatego osoba próżna jest uważana za zarozumiałą, a nawet arogancką.
Z drugiej strony, próżność odnosi się również do nietrwałości rzeczy ziemskich, do krótkiego okresu istnienia i w tym sensie do tego, jak bezużyteczne lub próżne mogą być rzeczy tego świata. Podobnie, próżność może odnosić się do iluzji lub fantazji, jako przedstawienie lub fikcja.
Z drugiej strony, dla chrześcijaństwa , próżność jest jednym z siedmiu grzechów śmiertelnych, a wśród nich najgorszym, ponieważ zakłada nadmierne zaufanie człowieka do rzeczy ziemskich i do samego siebie, co prowadzi go do utraty pojęcia o skończoności jego istnienia i do przekonania, że może obejść się bez Boga. W tym sensie podstawowym antecedentem grzechu próżności jest zachowanie zaobserwowane przed Bogiem przez Lucyfera, który będąc najpiękniejszym i najmądrzejszym z aniołów zgrzeszył z pychy, uważając się za równego Bogu i został skazany na piekło.
Kolejnym mitologicznym antecedentem jest Narcyz , młodzieniec nagrodzony pięknem, który tak się zachwycił własnym wizerunkiem odbitym w wodzie stawu, że w końcu rzucił się w jego poszukiwaniu i utonął.
Powiązane znaczenia:
Próżność w Biblii
W Biblii termin próżność pojawia się dziesiątki razy i odnosi się do poczucia przemijalności istnienia, do głupoty i kłamstwa, jak również do wyniosłości i arogancji oraz do zaostrzonego bałwochwalstwa jednostki wobec samej siebie, które w konsekwencji prowadzi ją do wyrzeczenia się Boga. W tym sensie próżność jest jednym z największych grzechów. Słowo to jako takie pojawia się głównie w Eklezjastes : „Próżność próżności, wszystko jest próżnością” (I: 2), głosi Kaznodzieja i przerywa rozważania o przemijalności istnienia, jak również o śmiertelnej kondycji człowieka, oraz o pustce i bezsensie ziemskiego przejścia bez miłości Boga.
