Znaczenie Pokora (Czym jest, Pojęcie & Definicja) – Znaczenia
Co to jest pokora:
Pokora jest cnotą ludzką przypisywaną temu, kto rozwinął świadomość własnych ograniczeń i słabości, i postępuje zgodnie z tym. Pokora jest wartością przeciwstawną do pychy.
Znaczenie pokory jest związane z jej etymologicznym pochodzeniem. Jako takie słowo pochodzi od łacińskiego humilĭtas , które z kolei pochodzi od rdzenia humus , co oznacza „ziemia”. Istnieją zatem trzy znaczenia:
pokora jako wartość;
pokora jako pochodzenie społeczno-ekonomiczne;
pokora jako uległość.
Pokora jako wartość
Pokora jako wartość odnosi się do cechy człowieka, który „zniża się” przed innymi, ponieważ uznaje równą godność każdego człowieka, o ile wszyscy pochodzą „z ziemi”. Ten ostatni sens sprawia, że pokora jest postawą związaną z cnotą skromności .
Pokora może być ludzką cechą niezależną od pozycji ekonomicznej lub społecznej: pokorny człowiek nie udaje, że jest ponad lub poniżej kogokolwiek, ale wie, że wszyscy są równi i wszystkie istnienia mają ten sam stopień godności.
Dlatego pokora nie oznacza, że należy dać się upokorzyć, ponieważ pokora nie oznacza rezygnacji z własnej godności jako osoby. Jak wartość pokory ma zastosowanie w życiu codziennym?
Przyznanie się do błędów przed innymi jest aktem pokory. Człowiek, który postępuje z pokorą, nie ma kompleksu wyższości ani potrzeby ciągłego przypominania innym o swoich sukcesach i osiągnięciach, a tym bardziej nie wykorzystuje ich do deptania ludzi wokół siebie.
Kto postępuje z pokorą, ten nie chlubi się swoimi czynami. Wręcz przeciwnie, odrzuca ostentację, arogancję i pychę, a preferuje takie wartości jak skromność, trzeźwość i powściągliwość.
Cechy charakterystyczne pokory
Jako cnota, pokora łączy w sobie szereg cech, które przejawiają się w zachowaniu. Niektóre z tych cech to:
Zrozumienie równości i godności wszystkich podmiotów;
Cenić pracę i wysiłek;
Rozpoznać, ale relatywizować własne cnoty;
Uświadomić sobie własne ograniczenia;
wyrażać się z uprzejmością;
postępować ze skromnością, prostotą i umiarem;
Postrzeganie stosunków społecznych z horyzontalnego punktu widzenia;
Słuchanie innych i branie pod uwagę ich opinii;
Prawdziwy szacunek dla innych.
Zobacz również 14 przykładów pokory.
Pokora jako źródło ekonomiczne
Z ekonomiczną pozycją biednych i pokrzywdzonych (ubogich na ziemi) często kojarzy się słowo pokora. Pokorny człowiek, w tym sensie, to ktoś, kto pochodzi z gospodarstwa domowego z niewielkimi zasobami i bez większych szans na dobrobyt.
Na przykład, zdanie „Juan ma skromne pochodzenie” oznacza, że dana osoba urodziła się w rodzinie z niewielkimi zasobami ekonomicznymi.
Pokora jako uległość
W pewnych kontekstach pokora może odnosić się do postawy osoby, która poddaje się lub poddaje się autorytetowi wyższej władzy.
Na przykład w religiach uległość jest związana z bojaźnią przed Bogiem i podporządkowaniem się jego woli.
W tym sensie pokorne zachowanie oznacza również unikanie postawy arogancji przed szefem lub władzą policyjną i wybieranie raczej uległości.
Pokora w Biblii
Według nauki chrześcijańskiej pokora jest cnotliwą postawą, którą należy zachować wobec Boga, wobec Jego wyższości i doskonałości oraz w pełnej świadomości, że to On obdarzył łaską istnienia.
Tak więc w chrześcijaństwie pokora oznacza uznanie własnej małości wobec tajemnicy życia, zaakceptowanie równej godności wszystkich istot ludzkich i poddanie się woli Bożej, która jest oceniana jako dobra, przyjemna i doskonała. W tym sensie Biblia radzi:
„Przyobleczcie się w pokorę wobec siebie nawzajem, bo Bóg pysznym się sprzeciwia, a pokornym łaskę daje.”
I Piotra 5:5
Pokora wymaga więc świadomości zrozumienia, że my, ludzie, wszyscy jesteśmy równi w oczach Boga. W rzeczywistości, największym przykładem pokory w doktrynie chrześcijańskiej jest postać Jezusa Chrystusa. W tym względzie Biblia mówi:
„Niech będzie w was ten umysł, który był także w Jezusie Chrystusie, który będąc w postaci Bożej, nie uważał równości z Bogiem za rzecz możliwą do uchwycenia, lecz ogołocił samego siebie i przyjął postać sługi, i stał się podobny do ludzi. I znalazłszy się w wyglądzie człowieka, uniżył samego siebie i stał się posłusznym aż do śmierci, nawet śmierci na krzyżu.
Filipian 2:5-8.
